ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ





Την Πέμπτη 17/5/2018 και ώρες 13.00 – 14.30,



στην αίθουσα εκδηλώσεων Δ.Σ.Α. (οδός Ακαδημίας 60, 1^ος όροφος) θα δοθεί συνέντευξη τύπου από τον Κώστα Παπαδάκη ως συνήγορο υπεράσπισης και μέλη της «Επιτροπής συμπαράστασης στον Γιώργου Μήτσου»,
διαδηλωτή της μνημονιακής περιόδου, που δικάζεται σε δεύτερο βαθμό στις 21/5/2018 στο Εφετείο Αθηνών για αντίσταση κατά της αρχής, διακεκριμένη διατάραξη κοινής ειρήνης και σωματική βλάβη αστυνομικού,



που φέρονται ότι τελέστηκαν στη διαδήλωση της 10/12/2010,



πράξεις για τις οποίες δικάστηκε, με μια απερίγραπτη φρονηματική και αναντίστοιχη με τα στοιχεία της δίκης απόφαση στον πρώτο βαθμό, σε ποινή φυλάκισης τριών ετών χωρίς αναστολή.



Περιμένουμε την παρουσία σας στη συνέντευξη.

Στις 9:45 τοπική ώρα ξεκινά σήμερα τη Σόφια της Βουλγαρίας, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων,
Η Σύνοδος αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 15:00 τοπική ώρα.

Σύνοδος Ε.Ε.-Δυτικών Βαλκανίων: Τι συζητούν οι ευρωπαίοι ηγέτες

Το θέμα του Ιράν φαίνεται να κυριάρχησε στην πρώτη επαφή που είχαν οι 28 ηγέτες της Ένωσης στη Σόφια στο δείπνο εργασίας πριν από την επίσημη έναρξη της Συνόδου Κορυφής Ευρωπαϊκής Ένωσης-Δυτικών Βαλκανίων.

Όπως ανέφερε διπλωματική πηγή, οι ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν να ακολουθήσουν «ενιαία προσέγγιση» στην προσπάθεια να διατηρηθεί σε ισχύ η συμφωνία του 2015 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, μετά την απόφαση του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει τις ΗΠΑ από αυτήν.

Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των χωρών μελών της Ε.Ε. συμφώνησαν ότι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν αυτή τη συμφωνία, «για όσο το Ιράν θα την τηρεί», καθώς και ότι θα αναλάβουν πρωτοβουλίες προκειμένου «να προστατεύσουν τις ευρωπαϊκές εταιρείες οι οποίες πλήττονται από την αμερικανική απόφαση», εξήγησε η πηγή αυτή στο Γαλλικό Πρακτορείο.

«Κοιτάζοντας κανείς τις τελευταίες αποφάσεις του προέδρου Τραμπ, θα μπορούσε να σκεφτεί με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ.

Η παρέμβαση Τσίπρα

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την παρέμβασή του στο δείπνο εργασίας το βράδυ της Τετάρτης εξέφρασε τη θέση ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να μπει στη λογική των μπλοκ, αλλά πρέπει να βασίζεται σε αρχές, καθώς και ότι η ευρωπαϊκή στάση πρέπει να είναι κοινή, όχι μόνο για το θέμα του Ιράν, αλλά και σε άλλα θέματα όπως το Παλαιστινιακό.

Ο πρωθυπουργός, κατά τις ίδιες πληροφορίες, εξέφρασε αποτροπιασμό και τη σαφή αντίθεσή του σε ενέργειες του Ισραήλ που οδήγησαν στον θάνατο δεκάδων Παλαιστινίων διαδηλωτών και υπονομεύουν τις προοπτικές λύσης.

Υπογράμμισε ότι είναι σημαντικό να διατηρηθεί η ενιαία στάση της ΕΕ υπέρ της λύσης των δύο κρατών, με εγγυήσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ, και υπέρ της επανεκκίνησης άμεσων και ουσιαστικών διαπραγματεύσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Θέση που όπως είπε ο πρωθυπουργός, κατά τις ίδιες πληροφορίες, εξέφρασε ευθέως στον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Κύπρο την προηγούμενη εβδομάδα.

Ο κ. Τσίπρας πρόσθεσε πως παρότι ο ρόλος των ΗΠΑ παραμένει πολύ ουσιαστικός για την εξεύρεση λύσης, η κίνησή τους για μονομερή μεταφορά της πρεσβείας τους στην Ιερουσαλήμ, προτού μάλιστα προτείνουν ένα συνολικό σχέδιο για την ειρήνευση, είναι σε βάρος της λύσης και της κατάστασης στο πεδίο. Τόνισε δε ότι η ΕΕ πρέπει να αναλάβει σημαντικό ρόλο στην επίλυση του Παλαιστινιακού και να επιδείξει δυναμική στάση.

Στη συζήτηση που έγινε στο δείπνο για το θέμα του Ιράν, ο Έλληνας πρωθυπουργός τόνισε ότι η διατήρηση της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα σε ισχύ είναι ζωτικής σημασίας για τη διασφάλιση της σταθερότητας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Επισήμανε και την παράμετρο ότι η σταθερότητα στο Ιράν έχει ιδιαίτερη σημασία και για το θέμα της διαχείρισης του μεταναστευτικού. Παράλληλα επισήμανε, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι εάν η συμφωνία καταρρεύσει, μπορεί να υπάρξει επανενεργοποίηση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος που θα βάλει σε πειρασμό και άλλες χώρες της περιοχής να επιδιώξουν πυρηνικά με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ασφάλεια της περιοχής.

Ο Αλέξης Τσίπρας σημείωσε ότι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να βγει με ένα ενιαίο μήνυμα, ότι παραμένει προσηλωμένη στη συμφωνία, στο μέτρο που και το Ιράν συνεχίζει να συμμορφώνεται στις δεσμεύσεις του. Παράλληλα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, τόνισε ότι η ΕΕ πρέπει να επιδιώκει σταθερά πίεση προς το Ιράν προκειμένου να συμβάλει στην περιφερειακή σταθερότητα και ιδίως την ειρήνη στη Συρία.



πηγή://euronews/

Περισσότερους από 1 στους 3 ενήλικες ταλαιπωρεί η υπέρταση στη χώρα μας, ενώ 1 στους 4 δεν γνωρίζει ότι έχει αυξημένη αρτηριακή πίεση.

Συνολικά στην Ελλάδα η ασθένεια πλήττει πάνω από 2.000.000 ανθρώπους και επειδή είναι συνήθως ασυμπτωματική, μπορεί να  υπάρχει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να προκαλεί κάποια συγκεκριμένη ενόχληση.
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων γίνεται αισθητή, όταν  πλέον έχει κάνει πολλαπλές επιπλοκές στον οργανισμό, όπως ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή ένα έμφραγμα του μυοκαρδίου.

   Τα στοιχεία αυτά έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία (ΕΚΕ), με αφορμή τις δράσεις ενημέρωσης των πολιτών, τις οποίες έχει προγραμματίσει με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Υπέρτασης στις 17 Μαΐου.

   Όπως αναφέρει, ενόψει των δράσεων αυτών, εάν κάποιος έχει αρρύθμιστη αρτηριακή υπέρταση κινδυνεύει να υποστεί σε σύγκριση με άτομα που έχουν φυσιολογική πίεση:  

   Επτά φορές περισσότερο αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, 3 φορές περισσότερο έμφραγμα μυοκαρδίου, 6 φορές περισσότερο καρδιακή ανεπάρκεια, 3 φορές περισσότερο ανευρύσματα αορτής και αγγειοπάθεια κάτω άκρων,3 φορές περισσότερο νεφρική ανεπάρκεια.

   Στόχος της ΕΚΕ δεν είναι να τρομάξει τους πολίτες, αλλά να τους ενημερώσει σε βάθος για τη πάθηση, ώστε να τους κινητοποιήσει προς την κατεύθυνση της πρόληψης. Για τον λόγο αυτό, οι δράσεις έχουν ως κεντρικό σύνθημα:

   «ΜΕΤΡΩ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ

   ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΣΗ

   ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΩ - ΤΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ - ΤΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ - ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ»

   Την Πέμπτη 17 Μαΐου, λοιπόν, από τις 11:00 έως τις 16:00, ομάδα γιατρών και νοσηλευτών θα βρίσκονται στο MALL ATHENS και στο  GOLDEN HALL στο Μαρούσι, για να πραγματοποιούν μετρήσεις και να ενημερώνουν πολίτες κάθε ηλικίας για την υπέρταση, τους τρόπους μέτρησης, τους κινδύνους που εγκυμονεί. Παράλληλα, θα μοιράζεται ενημερωτικό υλικό για την πρόληψη και θεραπεία της υπέρτασης.

Ο ποιητής Σταύρος Σταυρόπουλος μιλάει για την ποίηση και την οδύνη της γραφής. Λέει χαρακτηριστικά: «Η ηδονή μοιάζει περισσότερο με οδύνη ή ακόμη και με θάνατο». Δηλώνει πως θέλει να σταματήσει να γράφει αλλά η ποίηση είναι για εκείνον «ένα αδιευκρίνιστο χρέος».

 

-Κύριε Σταυρόπουλε, γιατί γράφετε; Υπάρχει ηδονή στη γραφή;

Υπάρχει αυτή η διαρκής αναζήτηση της πληρότητας, μέσω της ηδονής, της γραφής. Πώς γίνεται όμως να είμαστε πλήρεις; Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Δεν ξέρω καν αν έχει απομείνει ηδονή στη ζωή μας.  Ή, αν αυτό που υφίσταται ως γραφή σήμερα, είναι όντως μια από τις ευκαιρίες για ηδονή στην ζωή μας. Η ηδονή είναι κάτι στενά ιδιωτικό για τον καθένα. Στον Μπατάιγ, ας πούμε, η ηδονή μοιάζει περισσότερο με οδύνη, με τη διαδικασία μιας σωματικής ολοκλήρωσης, που περνάει όμως από έναν βασανισμό. Στον Σαντ είναι καθαρά μια αλληγορία, κι ας λέγεται ό,τι λέγεται. Μια πολιτική διαμαρτυρία, ένας ακάθαρτος καθρέφτης του εαυτού μας. Στον Μπουκόβσκι είναι χλευασμός της καθημερινότητας, αγωνία του μυαλού, εφιάλτης. Σίγουρα, αν υπάρχει ηδονή, διαρκεί πολύ λίγο, μετά γλιστράει από πάνω σου και τη χάνεις. Φαντάζομαι ότι γράφω για να ανανεώνω διαρκώς τον χρόνο αυτού του δικαιώματος, αυτής της ευκαιρίας στην οποίαν καλούμαι να συμμετάσχω. Και γιατί, μάλλον, έχω μια αποστολή. Ένα αδιευκρίνιστο χρέος, που κουβαλάω και μου είναι βάρος. Αυτό δεν περιλαμβάνει καμία ηδονή, μάλλον με θάνατο μοιάζει. Καμιά φορά οι λέξεις γίνονται φέρετρα, κι εμείς οι νεκροί που περιέχουν. Νεκροί, γεμάτοι αναπόφευκτες λέξεις.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα ήθελα να σταματήσω να γράφω. Είναι ευκολότερο χωρίς τις λέξεις. Οι λέξεις κάνουν τον κόσμο να βαραίνει. Να πάω σ’ ένα νησί και να κοιτάζω απλώς τη θάλασσα. Χρειάζομαι να σκεφτώ, χωρίς να σκέφτομαι τη λογοτεχνία. Να σκεφτώ πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ζωή μου χωρίς αυτήν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μπορεί και όχι, αλλά τουλάχιστον, μου αρέσει να το λέω: Θ έ λ ω, ε π ι θ υ μ ώ, π ρ ο τ ί θ ε μ α ι να σταματήσω. Είναι μια καίρια, μια οριστική πρόταση αυτή. Μια απελευθερωτική ομολογία, που περιλαμβάνει την αποτίμηση μιας διαδρομής, οδηγώντας σε ένα διαζύγιο με το βάρος. Και σε ένα τέλος. Νομίζω ότι είπα ό,τι είχα να πω. Το χειρότερο είναι ότι όσα είπα τα έκανα. Δεν έμεινε τίποτε άλλο. Ίσως μόνο ένα τάιμ άουτ. Σιωπής. Ίσως μια οριστική διακοπή του αγώνα. Λόγω βροχής. Ποιος ξέρει…

–Σε έναν υποτιθέμενο κατακλυσμό όπου θα έπρεπε να σώσετε κάποιες λέξεις μόνο, ποιες θα διαλέγατε να σώσετε και γιατί;

Μόνο την λέξη αγάπη. Το γιατί είναι αυτονόητο. Θα ήθελα απλώς να επισημάνω την καταστροφή και τον ευτελισμό της αξίας της από την καθημερινή λεηλασία των ανθρώπων. Τη λεκτική και τη σωματική. Αυτόν τον σημερινό εκμαυλισμό των όρων, των εννοιών, των λέξεων. Άρα, θα έσωζα μόνο τη δική μου ερμηνεία της λέξης. Αυτή περιλαμβάνεται φυσικά στη «Μάριαν», αλλά και στη συλλογή «Ολομόναχοι μαζί», που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Σμίλη. Θυμίζει αρκετά στον τρόπο το βιβλίο του Τεντ Χιούζ, «Γράμματα γενεθλίων», όπου ο Χιούζ μιλάει για τον αιώνιο δεσμό του με την Σύλβια Πλαθ. Είναι ένα βιβλίο ολέθριας αγάπης. Το «Ολομόναχοι Μαζί» είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, γιατί περιγράφει ακριβώς αυτό, χωρίς τον όλεθρο: Την ανεξίτηλη σχέση. Τον αιώνιο δεσμό ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Χωρίς καν να το ξέρουν. Η αγάπη δεν είναι όλεθρος, είναι δικαιοσύνη.

–«Ξυπνάω για να γράψω το ποίημα / Και με γράφει αυτό» σημειώνετε στο ποίημα Λαιμαργία από την ποιητική συλλογή  «Ολομόναχοι μαζί». Πώς θα ορίζατε τη διαδικασία της γραφής;

Προσπαθώ, ξέρετε, πάντοτε να κατανοήσω τον τρόπο με τον οποίο γράφω τα βιβλία μου. Θέλω να τα αναγνωρίζω. Πολλές φορές αυτό δεν συμβαίνει και τότε είμαι λυπημένος. Συνήθως, είμαι λυπημένος. Νιώθω ότι δεν έγραψα αυτό ακριβώς που θα ήθελα, αυτό που πίστευα, αυτό που εν τέλει έζησα. Ίσως όμως, τελικά πάντα να έχω γράψει το βιβλίο που ήθελα να γράψω, το ποίημα που έχω ζήσει, την ιδέα που με περιείχε εκείνη τη στιγμή. Απλώς μερικές φορές μου παίρνει λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσω. Η ίδια η διαδικασία της γραφής σου παίρνει χρόνο. Πολύ. Είναι μια αποκάλυψη. Για μένα όμως, είναι πρωτίστως βίωμα. Και ανάγκη. Και επικοινωνία. Το κείμενο είναι πρώτα απ’ όλα, η ειλικρινής διατύπωση μιας προσωπικής αλήθειας. Δεν είναι μορφή, δεν είναι επιτήδευση, δεν είναι πόζα. Είναι καθαρά ένα αποτύπωμα εαυτού, σάρκας. Πρέπει να μπορεί ο άλλος να αντιλαμβάνεται με ποιόν επικοινωνεί. Γιατί δεν επικοινωνούμε όλοι με όλους. Αυτό συμβαίνει μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στα μπαρ. Στην πραγματική ζωή, στη λογοτεχνία και στα βιβλιοπωλεία επικοινωνούμε μόνο με αυτούς που επιλέγουμε. Εκεί, δεν το κάνουμε από μοναξιά ή υστεροβουλία, το κάνουμε από ανάγκη συνύπαρξης με κάποιον που να μας θυμίζει εμάς. Δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς που γράφουμε και οι άλλοι που διαβάζουν. Είναι αυθαίρετος αυτός ο διαχωρισμός. Και παραπλανά. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια επικοινωνία μεταξύ αυτών που γράφουν (και διαβάζουν) και μεταξύ αυτών που διαβάζουν (και γράφουν). Πρόκειται για μια σχέση ισοδύναμη, ισότιμη και ισοβαρή. Τα ορίζει όλα η ειλικρίνεια των προθέσεων. Αναγνώστη και συγγραφέα. Με αλφαβητική σειρά.



–«Στον δρόμο δεν βλέπω ανθρώπους / αλλά ιδέες φυγής» γράφετε στο ποίημά σας Οκνηρία πάλι απ’ την ποιητική συλλογή «Ολομόναχοι μαζί». Από ποιον προσπαθεί να δραπετεύσει ο άνθρωπος; Αν ο ίδιος  ο άνθρωπος είναι μια σκιά, μια ιδέα, μήπως και η φυγή είναι μια ανύπαρκτη επιλογή;

Δεν πρόκειται περί επιλογής. Ο άνθρωπος προσπαθεί συνεχώς να γλιτώσει απ’ τον εαυτό του. Είναι ένα απονενοημένο διάβημα αυτό. Ουσιαστικά αποτελεί μια πράξη απελπισίας, γιατί κανείς δεν τα καταφέρνει. Οι σκιές φυσικά υπάρχουν, αλλά δεν μπορείς να φύγεις ποτέ από τη σκιά σου. Ακόμα και αν νομίζεις πως τα κατάφερες, αυτή θα σε βρει και θα σου υπενθυμίσει την παρουσία της. Οι ζωές των ανθρώπων είναι ένα παιχνίδι σκιών. Αλλοπρόσαλλο. Εκεί δεν υπάρχουν επιλογές, μόνο «ιδέες φυγής». Ένα μακελειό, δηλαδή. Η ποίηση είναι ένα μακελειό. Δεν μπορείς να προφυλαχτείς απ’ τους δυναμίτες της. Έχει οπωσδήποτε αίμα. «Αν ξύσεις ένα έργο τέχνης θα βρεις αίμα από κάτω.» Νομίζω, στον Μυταρά ανήκει η φράση.

-«Ο λόγος είναι πάντοτε σάρκινος / Όχι όμως όπως το έγραψε ο Ρίτσος / Αλλά όπως το άφησε ο Χειμωνάς» γράφετε στο ποίημα Σάρκα στη ποιητική συλλογή «Ολομόναχοι μαζί». Υπάρχει κάποια συγγένεια ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ποιητές και με αφορμή την αναφορά σας στους δύο αυτούς ποιητές, συγγενεύουν οι σπουδαίοι ποιητές; Επίσης, νομίζω ότι εσείς έχετε μεγάλη σχέση με τον Χειμωνά, ιδιαίτερα με τον τρόπο που ο Χειμωνάς έβλεπε τον κόσμο. Τι λέτε γι αυτό;

Ο Χειμωνάς δεν έχει καμία σχέση με τον Ρίτσο, αλλά και με κανέναν άλλον έλληνα ποιητή ή πεζογράφο. Ήταν ένας συγγραφέας που δεν είχε ούτε προγόνους, ούτε επιγόνους. Ένας μεγάλος συγγραφέας. Μιλώντας για τον λόγο, που είναι σάρκα, δηλαδή απολύτως σωματικός, εννοώ τα «Μαθήματα για τον λόγο» που εξέδωσε ο Χειμωνάς, ενόσω ζούσε. Αλλά και τον «Σάρκινο λόγο» του Ρίτσου.

Δεν βρίσκω, εντούτοις, πού μπορεί να συγγενεύουν οι σπουδαίοι ποιητές, εκτός από το γεγονός ότι είναι σπουδαίοι. Εκεί συμπίπτουν. Ο καθένας, νομίζω, έχει τον δρόμο του, το όνομά του. Οι επιρροές και οι συνταυτίσεις είναι για τους ελάσσονες. Και για τους κριτικούς. Η δική μου σχέση με τον Χειμωνά ήταν και παραμένει, πρωτίστως, θαυμαστική. Υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ μας. Σίγουρα. Δεν πρόκειται, όμως, για επιρροή. Πρόκειται για ταυτότητα. Είμαστε του ιδίου μάγματος.

-Αν μπορούσατε να ρωτήσετε τον Χειμωνά για την πορεία του κόσμου τι θα τον ρωτούσατε;

Υποθέτω ότι θα τον κοίταζα απλώς. Και θα συνεννοούμασταν.

–Γράφετε σε ένα ποίημά σας «Όμως τα πράγματα / Οφείλουν κάποτε / Να γίνουν αληθινά ή να πάψουν να είναι». Πώς θα ορίζαμε τι είναι αληθινό;

Αληθινό είναι μόνο αυτό που βλέπουμε. Όχι αυτό που ονειρευόμαστε. Αντιστρέφω τον ορισμό της Βιρτζίνια Γουλφ, για να μπορέσω να νοηματοδοτήσω αυτό που πιστεύω, αν και η Γουλφ αναφέρεται στο ονειρικό και όχι στο φανταστικό, στο μη πραγματικό. Το φανταστικό είναι μια διαστρεβλωμένη αντίληψη του πραγματικού. Υπάρχει εν μέρει, αλλά ως διαστρέβλωση της αληθινής ζωής. Το όνειρο είναι πραγματικό, συμβαίνει. Ο Αντόρνο κατέγραφε τα όνειρά του για να τα χρησιμοποιήσει ως λογοτεχνικό υλικό. Κατέγραφε αυτό που στ’ αλήθεια συνέβαινε στον ύπνο του. Δεν ονειρευόταν το όνειρό του, το ζούσε. Η φιλοδοξία ή η επιδίωξη του ονείρου παντοιοτρόπως δεν έχει σχέση με τη ζωή του ονείρου. Το ένα είναι φανταστικό και το άλλο πραγματικό. Έχει σχέση με τις ψευδείς ταυτότητες των ανθρώπων. Το ότι απαντώ στις ερωτήσεις σας είναι ένα αληθινό γεγονός. Κάτι που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Επίσης, είναι ένα αληθινό γεγονός το ότι ανατέλλει ο ήλιος το πρωί, όπως και το ότι δύει το βράδυ. Ας μην μπερδεύουμε την πραγματικότητα με τη φαντασία, προσδίδοντάς της ποιητική ταυτότητα. Το να καταγράψεις τον στοχασμό είναι δύσκολο. Το να τον δεις κατάματα, ακόμα δυσκολότερο. Ξαφνικά, συμβαίνει ένα πράγμα και αυτό που ήταν μπροστά σου και δεν το έβλεπες, ό,τι διακυβευόταν στο ενδιάμεσο, το βλέπεις. Σου αποκαλύπτεται με τρομακτικό τρόπο. Βλέπω, άρα υπάρχω. Ο ορισμός του αληθινού είναι μόνο ένας: Αληθινό. Ό,τι βλέπεται. Τα πράγματα αν δεν είναι αληθινά δεν υπάρχουν. Δεν βλέπονται.

–Στα ποιήματά σας συνομιλείτε με άλλους ποιητές ή με στίχους τραγουδιών. Πιστεύετε πως ο ποιητής μιλάει με το στόμα των προγόνων του;

Θυμάμαι ότι ο Λακάν έλεγε: «Μπορούμε να μιλήσουμε δεν σημαίνει ότι μιλάμε. Θα μπορούσαμε. Θα μπορούσαμε αν θέλαμε, και θα το θέλαμε αν μιλούσαμε σε ανθρώπους σαν και μας που ξέρουν. Αλλά προς τι; Γι αυτό σωπαίνουμε και με αυτούς που ξέρουν και με αυτούς που δεν ξέρουν. Διότι αυτοί που δεν ξέρουν αδυνατούν να ξέρουν.» Από αυτή, λοιπόν, τη σκοπιά, η ομιλία, μέσω της γραφής, η επικοινωνία αυτή με προγενέστερους και μεταγενέστερους – γιατί πάντα τα μάτια της λογοτεχνίας είναι στραμμένα στο μέλλον – είναι ψευδαίσθηση. Μια υπέροχη αυταπάτη. Βεβαίως, τη συνεχίζουμε, μέσω των βιβλίων που γράφουμε. Συνεχίζουμε αυτή την ψευδαίσθηση ομιλίας, παρακούοντας τον Λακάν. Δεν έχουμε μάθει να αντέχουμε στην ευλάβεια και στην ιερότητα της σιωπής. Δεν έχουμε καταλάβει καλά  αυτό που έλεγε ο Αρτώ: «Όλες οι λέξεις είναι ένα ψέμα. Όταν μιλάμε, προδίδουμε την ψυχή μας. Θα αρκούσε να κοιταζόμαστε.» Αυτό που συμβαίνει με τους περισσότερους ποιητές σήμερα είναι πως προδίδουν. Και όταν προδίδουν με τις λέξεις τους και τη στάση τους τις λέξεις, θα πρέπει να αναμένουν και την εκδίκησή τους. Ξέρετε ποια είναι η εκδίκηση των λέξεων; Ότι κανείς δεν διαρκεί στο χρόνο αν δεν είναι κάποιος που να μοιάζει φτυστά στην ψυχή του.



–Διαβάζει κανείς στο βιογραφικό σας, που είναι μεγάλο, ότι το πρώτο σας βιβλίο «Διαμελίζομαι» κυκλοφόρησε το 1983 και μετά για πολλά χρόνια τα ίχνη σας χάθηκαν μυστηριωδώς από τον εκδοτικό χώρο. Εμφανιστήκατε ξανά την άνοιξη του 2002 υπογράφοντας την νουβέλα «Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου» Έκτοτε γράφετε πυρετωδώς. Έχετε εκδώσει 21 βιβλία σε 16 χρόνια. Θέλετε να μας πείτε τι συνέβη και εξαφανιστήκατε τόσα χρόνια και πώς επιστρέψατε;

Δεν υπάρχει, νομίζω, λόγος να απαντήσω σε αυτό. Η εξαφάνισή μου, τότε, δεν αφορά τη λογοτεχνία. Αντίθετα, την αφορά η εμφάνισή μου. Οι πράξεις εμφάνισης είναι αυτές που μένουν – που απομένουν -, όχι οι πράξεις εξαφάνισης. Αυτό ήταν και το στίγμα που προσπάθησε να μεταφέρει το προηγούμενο βιβλίο μου, η «Πράξη Εξαφάνισης», στις εκδόσεις Σμίλη: ένα βιβλίο απολύτως σωματικό, ενώ η «Μάριαν» είναι καθαρά μια κατάσταση ψυχής, ένα άνοιγμα στην αγάπη. Την δημόσια, την ανυπόκριτη, την μη ανταποδοτική. Είναι ένας πολιτισμός της συγχώρεσης, ένας υπερχώρος της επιείκειας. Όλα αρχίζουν από κει και εκεί τελειώνουν. Αν και γράφω για την απουσία, με ενδιαφέρει περισσότερο η παρουσία. Είναι οξύμωρο, αλλά συμβαίνει. Η παρουσία είναι ο διακαής πόθος, η απουσία το έναυσμα. Το φυτίλι εκείνο που θα την ενεργοποιήσει και θα της δώσει σάρκα και οστά. Σαν να επρόκειτο για παρουσία.

–«Ας κάνει ό,τι καιρό θέλει / ο καιρός τελείωσε» γράφετε στο «Μετά». Είναι η ποίηση προφητεία; Το βιβλίο σας αυτό ήταν προφητικό;

Θα πρέπει να ρωτήσετε κάποιον άλλον γι’ αυτό. Εγώ δεν αισθάνομαι ακριβώς ποιητής. Δεν μ’ αρέσει να παγιδεύομαι σε στερεότυπα και σε ιδιότητες, σε ταμπέλες που με τον υπερπληθωρισμό έχουν χάσει παντελώς το νόημά τους. Ίσως είμαι και ποιητής. Σιχαίνομαι, πάντως, τους ορισμούς. Προτιμώ να λέω ότι είμαι ένας άνθρωπος που δουλειά του είναι να βλέπει, να σκέφτεται και να γράφει. Αυτό αρκεί. Θέλω να γράφω, πρέπει να γράφω, μάλλον θα γράφω. Αν και θα ήθελα να σταματήσω, όπως σας είπα. Είναι οξύμωρο αυτό, να συνυπάρχουν δύο εντελώς αντίθετες επιδιώξεις. Στο «Μετά» συνέβη κάτι το απροσδόκητα και εξαιρετικά μεταφυσικό. Το «Μετά» είναι η τομή εκείνη που χωρίζει το ένστικτο της ζωής από το συναίσθημα του θανάτου. Το «Μετά» είναι το όριο. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η τρίτη έκδοση του βιβλίου από την Απόπειρα. Ήταν εξαντλημένο από το 2012.

-Εάν ο «θεός είναι νύχτα» όπως γράφετε στο βιβλίο σας «Μετά», τι είναι το Φως;

Φως είναι αυτό που διαρκώς αγνοείται, όταν νομίζουμε πως το αντικρίσαμε. Όταν πιστεύεις ότι έχεις καταφέρει κάτι, τότε ακόμα βρίσκεσαι στο σκοτάδι. Κοιτάξτε. Αυτό που ζούμε, πλέον, είναι η αποφώνηση. Τα πράγματα δύουν, τα πρόσωπα εξαφανίζονται, τα χαρακτηριστικά σβήνουν. Εκλείπουν. Ό,τι είχε υπάρξει δεν υπάρχει πια. Φαίνεται οριστικό, δεν πρόκειται περί νέας αρχής ή μιας επανεκκίνησης. Προσπάθησα να αποτυπώσω, από το 2011 και στο βιβλίο «Πιο νύχτα δεν γίνεται», αυτό που έβλεπα και αισθανόμουν. Έδωσα στη ζωή το όνομα «η γυναίκα που ήταν ο κόσμος». Οι πληροφορίες μου ήταν συγκεχυμένες, αλλά το φύλο βέβαιο. Ο κόσμος ήταν γυναίκα. Η κόσμος. Η άνθρωπος. Ό,τι συνέβη από τότε, από την ανθρωπολογία της «Νύχτας» και μετά, έχει τη μορφή γεγονότων, παρατηρήσεων, στοιχείων ζωής και περιστατικών που αποδίδονται σε αυτό το πρόσωπο. Είναι, φυσικά, ένας νεκρός οργανισμός, χωρίς όνομα. Ήταν ο κόσμος. Το ήταν έχει μεγάλη σημασία εδώ, γιατί θεωρητικά, μιλάμε για την αρχή ενός έργου που ξεκινάει με το ήταν, με την παραδοχή, δηλαδή, εκ μέρους μου ότι δεν είναι πια. Πότε ακριβώς ήταν δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Έτσι το ένιωσα, μαζί με την προσπάθειά μου αυτό να επιβιώσει – αν και δεν υπήρχε. Διακρίνεται πολύ καθαρά, νομίζω, στο «Ολομόναχοι Μαζί», αλλά και στην «Πράξη». Πολύ δε περισσότερο στο «Καπνισμένο κόκκινο». Ουσιαστικά πρόκειται για μια θλιβερή αναπλήρωση ενός καθεστώτος ζωής που τελείωσε κάποτε και προσπαθεί με κάποιο τρόπο να επανέλθει. Πρόκειται για αυτό που, περίπου, λέει ο Νίτσε με την αιώνια επιστροφή. Τίποτε όμως δεν καίγεται δύο φορές.



–Στα ποιήματά σας οι λέξεις μοιάζουν να αγωνίζονται να διατυπώσουν έννοιες, νοήματα, συναισθήματα αλλά ο αγώνας τους φαίνεται σχεδόν μάταιος. Παραφράζοντας τον Χέλντερλιν, «Τι χρειάζεται η ποίηση σ’ ένα μικρόψυχο καιρό»;

Είναι μάταιος ο αγώνας των λέξεων. Πάντα. Δεν φαίνεται μόνο, είναι. Οι λέξεις είναι πράξεις που δεν προλαβαίνουν να γίνουν αντιληπτές, αρεστές, επίσημες. Ο σημερινός κόσμος δεν τους δίνει όσο χρόνο χρειάζονται για να επιβιώσουν και να ειπωθούν επαρκώς. Έχουν βαρύτητα, αλλά, δυστυχώς, ελάχιστο βάρος. Από τον καιρό του Χέλντερλιν, άλλωστε, αρχές του 1800, ο κόσμος έγινε δεκάδες φορές πιο μικρόψυχος. Βέβαια, ο Χέλντερλιν μιλούσε για τους ποιητές, όχι για την ποίηση. Δεν έχει σημασία. Ο αγώνας που κάνει ένα βιβλίο για να επιβληθεί είναι πολύ δύσκολος, θα έλεγα άδικος. Τα βιβλία εύκολα χαρίζονται, αλλά δύσκολα πωλούνται. Αυτό θα πρέπει να το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της η νέα γενιά και να μην παραληρεί. Γιατί όλοι τελικά γράφουν. Για όλους, με όλους τους τρόπους, σε όλα τα επίπεδα. Η γραφή όμως δεν είναι μόνο φιλοδοξία. Ξεκινά και καταλήγει πάντα σε έναν καθρέφτη. Που είναι αδυσώπητος.

– Συνεκτικός κρίκος, σε όλα σας τα βιβλία, είναι η μουσική. Έχετε δώσει και τίτλους σε βιβλία σας όπως «Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου» και «Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα» αλλά κάνετε και πολλές αναφορές σε στίχους μέσα στα ποιήματά σας. Έχετε, επίσης, αφιερώσει το βιβλίο σας το «Καπνισμένο Κόκκινο» στον Lou Reed. Μπορεί να εκφράσει η μουσική ό,τι παραμένει ανέκφραστο στον λόγο;

Ενδεχομένως. Υπήρχε καιρός που δεν σηκωνόμουν να φάω γιατί άκουγα συνεχώς μουσική. Η μουσική αυτή με μεγάλωσε και μου επέτρεψε να ζήσω.

–«Εντάξει το να μεγαλώνει κανείς / Είναι βαριά ασθένεια / Και προπάντων ανίατη / Αλλά όλο για θανάτους θα μιλάμε τώρα;» γράφετε στο βιβλίο σας «Πράξη εξαφάνισης». Είναι ασθένεια το να μεγαλώνει κανείς στην εποχή μας; Κάθε στάδιο ωριμότητας είναι κι ένας θάνατος;

Είναι ένα δίλημμα αυτό. Έρχεται απ’ τον «Άμλετ». Ζωή ή θάνατος. Πάντα πίστευα στα διλήμματα. Χωρίς αυτά δεν μπορούν να προκύψουν σοβαρές αποφάσεις. Δυστυχώς για να γεννηθεί κάτι πρέπει πρώτα να πεθάνει κάτι άλλο. Μια θαυμάσια φράση του Ντε Σερτώ λέει: «Μόνο το τέλος μιας εποχής μας επιτρέπει να αποφανθούμε για το τι της έδωσε ζωή, λες και πρέπει πρώτα να πεθάνει για να γίνει βιβλίο.»

–«Κάθε μέρα / Βλέπω το ίδιο όνειρο» γράφετε στο βιβλίο σας «Πράξη εξαφάνισης». Ο Καλντερόν είχε γράψει «Τι είναι η ζωή; Μια ψευδαίσθηση, / Μια σκιά, μια φαντασία, / Και το μεγαλύτερο καλό είναι λίγο; / Γιατί όλη η ζωή είναι ένα όνειρο, / Και τα όνειρα είναι μόνο όνειρα.» Πιστεύετε στη μεταφυσική;

Ακούστε. Και ο Πόε είχε γράψει ότι «η ζωή είναι ένα όνειρο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο». Δεν βρίσκουμε άκρη έτσι. Νομίζω πως πιστεύω περισσότερο στην μεταφυσική της θάλασσας. Πολλές φορές, όταν θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι, βγαίνω στο μπαλκόνι μου και την κοιτάζω. Είναι τόσο μπλε που σχεδόν δεν την αντέχεις. Έχει αυτή την ιδιότητα το μπλε: Να σου καίει τα μάτια, προετοιμάζοντας αυτά που θα συμβούν. Μ’ αρέσει να κοιτάζω τη θάλασσα. Είναι ειλικρινής, απέραντη και αθώα. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που είναι ψεύτικοι, μικροί και ένοχοι. Μέσα στα ποιήματά μου υπάρχει πάντα μια θάλασσα σε εκκρεμότητα, που επωάζει την ιδέα. Η ιδέα αν δεν γίνει πράξη δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Δεν υπάρχει νόημα στις λέξεις. Το νόημα βρίσκεται κάτω από τις λέξεις, όχι μέσα τους.

–«Όταν σε περικυκλώνει η στάχτη / Το μόνο που έχεις / Είναι να κρεμάσεις τον επόμενο κόσμο / Στην πλάτη σου / Και να προχωρήσεις», οι στίχοι πάλι από την «Πράξη εξαφάνισης». Σήμερα σε μια εποχή κρίσης, που όλα γίνονται στάχτη, πνευματικής, οικονομικής, κοινωνικής, κρίσης αξιών, έμεινε κάτι να σωθεί;

Τι θα μπορούσε να σωθεί, δηλαδή, από την σημερινή εποχή; Βλέπετε εσείς κάτι άξιο λόγου, κάτι σημαντικό που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε ως περιουσιακό στοιχείο; Βλέπετε κάποια ταυτότητα στα πράγματα που θα λειτουργούσε ως οδηγός για το αύριο; Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα. Δουλειά της σημερινής εποχής είναι μόνο να καταστρέφει αγγέλους.

-Ο T.S. Eliot έγραψε πως θα τελειώσει ο κόσμος με έναν λυγμό. Η  «Πράξη εξαφάνισης» μιλάει για ένα τέλος. Θα έλεγα πως μοιάζει με ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα- εξομολόγηση προς μια αγαπημένη, Μαρία ή Βεατρίκη, δεν έχει σημασία, που κάνει πράξη την απουσία της μέσα από τις δικές σας λέξεις που στάζουν. Κυοφορούν αγάπη και πόνο: «Και γνωρίζεις καλά / Σαν από τέχνη / Ότι μόνο οι εραστές / Δεν μένουν τελικά ζωντανοί». Πώς θα τελειώσει ο δικός σας κόσμος;

Όλα μου τα βιβλία μιλούν για ένα τέλος. Είναι το ίδιο τέλος που δεν τελειώνει ποτέ. Μιλάτε, όμως, για τον στίχο του Έλιοτ «Αυτός είναι ο τρόπος που θα τελειώσει ο κόσμος, όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό». Τον στίχο από το μακροσκελές ποίημα της «Έρημης Χώρας».  Ναι, έτσι θα τελειώσει ο κόσμος. Το πιστεύω κι εγώ. Με έναν λυγμό. Έτσι τελειώνουν πάντοτε τα πράγματα. Χρόνια μετά τον θάνατό σου σε συνοψίζουν σε δέκα σειρές, σε χωράνε κάπου, σε εντάσσουν σε κάποιες βιβλιογραφίες και εγχειρίδια Τέχνης και σε παραδίδουν σ’ ένα άχρηστο τίποτα στα Πανεπιστήμια. Γράφουν διαρκώς για το «έργο» σου. Δεν μπορώ να προβλέψω πού θα ενσωματώσουν την δική μου περίπτωση. Μπορώ, όμως, με σιγουριά να αναφερθώ στον λυγμό.  Η λέξη τέλος έχει μεγάλη σχέση με την λέξη αποτυχία. Η λογοτεχνία δεν είναι ούτε τεχνικές, ούτε στυλ. Είναι ζωή που απέτυχε. Και η επιτυχής αποτύπωση αυτής της αποτυχίας διακρίνει και επιβεβαιώνει τη μεγάλη λογοτεχνία. Βεβαίως, μιλώ πάντα σε μάκρος χρόνου. Και φυσικά, εκ μέρους μου.



–Με τη «Μάριαν» φτάσατε στον πυρήνα της ύπαρξης, στον αρχέγονο μύθο της αναγέννησης του κόσμου, σε ένα προγλωσσικό, θα λέγαμε, στάδιο όπου τα πράγματα είναι σχεδόν άλεκτα και χρησιμοποιείτε τις πιο απλές λέξεις για να μεταφέρετε το βίωμα του αέναου κύκλου της ζωής. Ο κοσμογονικός μύθος ολοκληρώνεται με τη «Μάριαν»;

Το πιο δύσκολο κλειδί εδώ είναι η αγάπη. Αγαπώ σημαίνει διατυπώνω τον εαυτό μου μέσα από τον άλλον, διατηρώντας τον ακέραιο. Αυτός είναι ο πυρήνας της ύπαρξης. Ερωτεύομαι σημαίνει αφήνω τον εαυτό μου στα χέρια του άλλου, και τον χάνω. Είναι δύο τελείως διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μισεί. Γεννήθηκε για να αγαπά. Είναι αυτό που λέει ο Χάμφρει Μπόγκαρντ στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν στην τελευταία σκηνή της «Καζαμπλάνκα»: «Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι μας». Μερικοί άνθρωποι όταν συναντώνται, στον αναπόφευκτο χρόνο, δεν χωρίζουν ποτέ. Η συνάντησή τους διαρκεί. Όπου Παρίσι, βέβαια, μπορείτε  να βάλετε εσείς ό, τι θέλετε. Νάξο, Νέα Υόρκη ή οτιδήποτε άλλο. Με κάποια έννοια δεν τελειώνει ποτέ τίποτα. Αλλά ούτε και αρχίζει. Όταν φτάνεις σε ένα σημείο που τα πράγματα, πλέον, γίνονται άλεκτα, ανέλπιστα, αποφασίζεις να μιλήσεις με τον πιο απλό τρόπο που υπάρχει για τα πιο δύσβατα ζητήματα. Θέλω να πω ότι η ανθρώπινη ιδιοσυστασία περιέχει μέσα της ακριβώς την ιδέα της ανατροπής της ελπίδας που προσδοκά. Είναι μια ανάγκη αυτοϋποτίμησης, αυτοακύρωσης, αυτοπροστασίας που συμβαίνει. Στον μύθο της «Μάριαν» ενσωματώνεται μια αδιευκρίνιστη θρησκευτικότητα, μια ιερότητα πίστης, μια θεοφόρος δύναμη που οδηγεί μακριά. Δεν πρόκειται για ελπίδα, αλλά για αγάπη. Η «Μάριαν» είναι ένα βιβλίο αγάπης. Και η αγάπη δεν ολοκληρώνεται ποτέ, είναι το υπέρτατο ποίημα.

–Βγήκε μόλις κι ένα νέο βιβλιαράκι σας, ολιγοσέλιδο, τέσσερις όλες κι όλες σελίδες, από τις εκδόσεις Απόπειρα, μια εξαιρετικής κομψότητας έκδοση, συλλεκτικής αξίας, υπό τον τίτλο «Ασκήσεις Ήθους». Η παραπομπή που κάνετε είναι σαφής, ακόμα και στην φωτογραφία του εξωφύλλου. Θέλετε να σχολιάσετε κάτι;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να απαντήσει κανείς σε μια ερώτηση. Ένας από αυτούς είναι διά της σιωπής. Στην προκειμένη περίπτωση, η σιωπή  είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Ό,τι ήταν, ό,τι έπρεπε να σχολιαστεί, ό,τι ήταν να γίνει έγινε με το γεγονός της έκδοσης του βιβλίου. Καταγράφηκε. Αυτό μόνο.

-Μετά τη «Μάριαν», τι; Ξεκινάει κάτι καινούριο αυτή η κοσμογονία που υπάρχει στα βιβλία σας;

Ετοιμάζω, υποθέτω, κάποιο νέο βιβλίο. Μια ποιητική σύνθεση παραληρηματικού ρυθμού, που θα είναι σαν μεταθανάτιος λόγος. Κάτι ανάμεσα σε προσευχή και ψαλμό. Μετά τη ζωή. Ξέρετε, η πιο βέβαιη αθανασία είναι ο θάνατος. Και σ’ αυτόν υπάρχουν λέξεις. Συνωστισμένες, που δεν ειπώθηκαν. Που δεν πρόλαβαν να αποταθούν. Πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν είπαμε στους νεκρούς. Ιδίως σ’ αυτούς που δεν έζησαν πραγματικά, στους μεγάλους νεκρούς που δεν τα κατάφεραν γιατί δεν προσπάθησαν ποτέ να επιζήσουν.

* Η Νότα Χρυσίνα είναι πολιτισμολόγος.

————————————————-

Φωτογραφίες συνέντευξης: Γεωργία Κολοβελώνη



πηγή ://fractalart/

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ

Ονειρευόμαστε το μέλλον σε μια πόλη χωρίς καζάνια!



Με τίτλο «ονειρευόμαστε το μέλλον σε μια πόλη χωρίς καζάνια», ο Δήμος Κερατσινίου- Δραπετσώνας σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, διοργανώνει στις 18 Μαΐου για δεύτερη συνεχή χρονιά ημέρα περιβαλλοντικών δράσεων στον πρώην βιομηχανικό χώρο του εργοστασίου Λιπασμάτων.

Με τη συμμετοχή τους στις περιβαλλοντικές δράσεις, οι μαθητές/τριες των όμορων της περιοχής των Λιπασμάτων σχολείων της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν τον χώρο του εργοστασίου Λιπασμάτων, να συμμετέχουν στον ιστορικό περίπατο, να οικειοποιηθούν το χώρο ως δικό τους κοινόχρηστο χώρο μέσα από συγκεκριμένες δράσεις όπως δεντροφύτευση και φύτευση αρωματικών φυτών.

Με τη βοήθεια περιβαντολλόγων, οι συμμετέχοντες θα έχουν επίσης, την ευκαιρία να δουλέψουν σε ομάδες εργασίας κάνοντας τις δικές τους προτάσεις διαχείρισης και ανάπλασης για τον πρώην βιομηχανικό χώρο συμμετέχοντας σε εργαστήρια ζωγραφικής και κατασκευής παιχνιδιών από ανακυκλώσιμα υλικά έχοντας σαν θέμα «Ονειρευόμαστε τη ζωή μας σε μια πόλη χωρίς καζάνια».

Επιπλέον τα παιδιά, με την επίβλεψη των γυμναστών του Δήμου, θα συμμετάσχουν σε αθλητικές δραστηριότητες στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις.

Στο κάλεσμά του ο Δήμος αναφέρει:

Το παλιό εργοστάσιο Λιπασμάτων και η γύρω περιοχή, με τις διατηρητέες εγκαταστάσεις και τη χαρακτηριστική πανύψηλη καμινάδα που έχει αναδειχθεί σε σήμα κατατεθέν, βρίσκεται στην άκρη της πόλης μας πλάι στη θάλασσα.

Μέχρι πριν λίγο καιρό, ήταν εγκαταλελειμμένη από τους φερόμενους ιδιοκτήτες, ένας πραγματικός σκουπιδότοπος. Ένα κομμάτι αυτής της περιοχής με τους πολύχρονους αγώνες των κατοίκων και τη διεκδίκηση από τη σημερινή Δημοτική αρχή, πέρασε με νόμο στα χέρια του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Σε αυτή την περιοχή που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην Πειραϊκή ακτογραμμή, από το επιβατικό Λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Ικόνιο βρισκόταν για πολλές δεκαετίες η πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, στερώντας στους κατοίκους την πρόσβαση στη θάλασσα.

Ο χώρος για περισσότερο από έναν αιώνα φιλοξένησε μερικές από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της Αττικής (Εταιρεία Λιπασμάτων, ΑΓΕΤ Ηρακλής, SHELL, Mobil και πολλές άλλες μικρότερες).

Τα τελευταία χρόνια, μετά τη διάλυση των βιομηχανικών μονάδων και την κατεδάφιση του εργοστασίου λιπασμάτων, η περιοχή εγκαταλείφθηκε και πολλές φορές διατυπώθηκαν διάφορα σχέδια με στόχο το κέρδος και όχι το καλό της πόλης.

Για το Δήμο μας η μετατροπή του χώρου σε άλσος με ελεύθερους χώρους πρασίνου και περιπάτου και φυσικά ελεύθερη πρόσβαση , αποτελεί τη μοναδική επιλογή, και σε αυτή τη κατεύθυνση κινούνται οι επιλογές της Δημοτικής Αρχής τα τελευταία χρόνια. Σήμερα με την εναλλακτική χρήση των χώρων αυτών ξεκινά μια νέα εποχή για τη σχέση των πολιτών με τους δημόσιους χώρους, αφού μπορούν πια να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα. Η λειτουργία του πάρκου στα Λιπάσματα το περσινό καλοκαίρι σηματοδότησε μια νέα εποχή και η έκτασή του αποτελεί τη μόνη επιλογή για την πόλη και τους κατοίκους της.

Όλα αυτά τα σημαντικά οφέλη για τους κατοίκους εμποδίζονται από την ύπαρξη των εργοστασίων στην περιοχή. Η λειτουργία του διυλιστηρίου ουσιαστικά της Oil One- 50 μέτρα από το πρώτο σπίτι της Δραπετσώνας και 100 μέτρα από τη πρώτη σχολική μονάδα του Δήμου, η επαναλειτουργία του εργοστασίου τσιμέντου της Lafarge με τα απαρχαιωμένα μηχανήματα του 1984, έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τα δικαιώματα και τα όνειρα των κατοίκων της πόλης μας.

Η θέση της Δημοτικής Αρχής είναι η απομάκρυνση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων από την πόλη μας, για να έχουμε το μέλλον που αξίζει σε όλους μας.

Ανάμεσα στα κράτη-μέλη με τις μεγαλύτερες ανισότητες ως προς την πρόσβαση στην εκπαίδευση των ατόμων με περιορισμό ή αναπηρία (από 16 ετών και άνω) συγκαταλέγεται η Ελλάδα, με το βαθμό εκπροσώπησής τους να μειώνεται σημαντικά όσο αυξάνεται το επίπεδο της εκπαίδευσης, σύμφωνα με στοιχεία του 2016.

   Τα παραπάνω συμπεραίνει έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ, που εκπονήθηκε σε συνεργασία με το «Παρατηρητήριο Θεμάτων Αναπηρίας» της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), με τίτλο: «Βασικά μεγέθη Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης: Διακρίσεις και Ανισότητες στην Εκπαίδευση και στην Εργασία».

   Αναλυτικότερα, τα ΑμεΑ παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερες πιθανότητες να σταματήσουν τη φοίτησή τους στις χαμηλότερες βαθμίδες της εκπαίδευσης σε σχέση με τα άτομα χωρίς αναπηρία, καταγράφοντας σημαντικά χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και υψηλότερα ποσοστά πρόωρης εγκατάλειψης της εκπαίδευσης και κατάρτισης. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 2016, το 42,8% των ατόμων στην Ελλάδα που είχαν ολοκληρώσει το πολύ έως και την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ήταν άτομα με αναπηρία (ή περιορισμό δραστηριότητας).

   Τα παραπάνω συσχετίζονται και με τα ποσοστά πρόωρης εγκατάλειψης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το 2011, η συμμετοχή των ΑμεΑ στην τυπική εκπαίδευση (15-64 ετών) ανερχόταν στο 1,4% (κατατάσσοντας την Ελλάδα στην 25η θέση μεταξύ 28 των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και στη μη τυπική εκπαίδευση στο 0,6% (22η θέση). Παράλληλα, το ποσοστό πρόωρης εγκατάλειψης από την εκπαίδευση ή κατάρτιση στα ΑμεΑ ανερχόταν στο 39,2% (6η υψηλότερη θέση στην ΕΕ).

   Εξάλλου, η Ελλάδα κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ανεργίας των ατόμων με περιορισμό/αναπηρία, ηλικίας 16-64 ετών, σε ποσοστό που ανέρχεται στο 37,2% στην ΕΕ-28 και ταυτόχρονα τον δεύτερο χαμηλότερο δείκτη απασχόλησης των ΑμεΑ, με ποσοστό 30,5% (στοιχεία 2011).

   Τέλος, από την έρευνα γίνεται φανερό ότι, με βάση τους «δείκτες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού», τα άτομα με αναπηρία ανήκουν σε μία πολύ ευάλωτη οικονομικά κατηγορία, αφού καταγράφονται πολύ υψηλά ποσοστά κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού:

   Η Ελλάδα κατατάσσεται 2η στην ΕΕ-28, με τον δείκτη φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού των ΑμεΑ (16-59 ετών) να φτάνει στο 51,9% και συγκαταλέγεται μαζί με άλλα 11 κράτη-μέλη (Βουλγαρία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Μάλτα, Κροατία, Λετονία, Ισπανία, Κύπρος, Πορτογαλία και Ιταλία) στην ομάδα των χωρών της ΕΕ με υψηλό δείκτη φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού και ταυτόχρονα χαμηλό ΑΕΠ ανά κάτοικο.







ΑΠΕ

Ο πόλεμος ήρθε πολύ κοντά και μας απειλεί όλους

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ και το ΝΑΤΟ του Θανάτου

Όχι στους Εξοπλισμούς, τα Μνημόνια, τις συμμαχίες με Αίγυπτο–Ισραήλ

Ενάντια στον εθνικισμό – Διεθνισμός των Εργατών και των Λαών

–

–Μέσα σε λιγότερο από 1 μήνα, οι λαοί κράτησαν δυο φορές την ανάσα τους, παρακολουθώντας τις επιθέσεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών για ν’ ανακτήσουν τον έλεγχο στη Μ. Ανατολή (και όχι μόνο): 1) Στον βομβαρδισμό της Συρίας μαζί με τους (αποδυναμωμένους) ιμπεριαλισμούς της Αγγλίας και Γαλλίας, όπου απειλήθηκε ανοιχτή σύγκρουση με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό. 2) Στην απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για μια τεράστια περιφερειακή ή και γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, το τελευταίο χαρτί για να επιλύσει τα πολιτικά προβλήματα με τη βία, να ξεπεράσει την κρίση καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις (και κυρίως τη ζωντανή εργασία). Σήμερα, εκτός από την οικονομική κρίση των δυτικών ιμπεριαλιστών, έχουμε και τεράστια πολιτική και κοινωνική κρίση, με την ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους σ’ ένα σχέδιο (μετά την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, της νέας τάξης, της παγκοσμιοποίησης), να καθυποτάξουν τους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους λαούς. Η ανάδειξη καίριων ανταγωνιστών, που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία τους, έχει οδηγήσει σε κρίση ιμπεριαλιστικής ηγεσίας και ιεραρχίας. Οι ΗΠΑ αποτελούν οικονομικά και εν μέρει πολιτικά γίγαντα με πήλινα πόδια, διατηρούν όμως στρατιωτική υπεροπλία (και θέλουν να την χρησιμοποιήσουν για ν’ ανακτήσουν τη θέση τους). Οι «αναδυόμενες» χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία κ.ά.) υποσκελίζουν την Ευρώπη και η Κίνα διεκδικεί την οικονομική πρωτιά. Τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ποτέ «ειρηνικά» στον καπιταλισμό. Η έκρηξη των ενδοϊμπεριαλιστικων ανταγωνισμών είναι αναπόφευκτη, η λυσσαλέα εξόντωση των «αναδυόμενων» είναι καίριας σημασίας για τους παλιούς ιμπεριαλιστές. Αυτές είναι μερικές βασικές αιτίες της νέας «σταυροφορίας» της «πολιτισμένης» Δύσης, ενάντια στους δικούς της εργαζόμενους, στους λαούς όλου του πλανήτη.

Μερικά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για να κατανοήσουμε το μέγεθος των αλλαγών αλλά και των κινδύνων που έχουν ανοιχτεί.

• Η Ρωσική ομοσπονδία πρόσφατα αποκατέστησε την παρουσία στρατιωτικών μονάδων στις στρατηγικής σημασίας περιοχές του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού για να εγγυηθεί την ασφάλεια των οικονομικών δραστηριοτήτων στην περιοχή – δηλαδή την ναυσιπλοΐα μέσω της Aρκτικής, με τη βοήθεια της κλιματικής αλλαγής και το λιώσιμο των πάγων, που αχρηστεύει όλο το κλασικό εμπορικό δρομολόγιο μέσω Iνδικού ωκεανού, Ερυθράς θάλασσας, Σουέζ, Μεσογείου, Γιβραλτάρ, Βόρειας Ευρώπης! Η απάντηση των δυτικών είναι η επάνδρωση των βάσεων στη Νορβηγία και η επανενεργοποίηση –μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου– του Δεύτερου στόλου των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχυθεί η παρουσία της χώρας αλλά και του ΝΑΤΟ στον Ατλαντικό λόγω της επανάκαμψης την Ρωσίας.
• Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσουν νέα πυρηνικά όπλα μικρής ισχύος και ο Πουτιν ρίχνοντας λάδι στην φωτιά του νέου ψυχρού πολέμου απαντά ότι οι νέοι διηπειρωτικοί πύραυλοι της Ρωσίας κάνουν την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ σε Πολωνία, Ρουμανία και Αλάσκα να μοιάζει με τρύπια ομπρέλα.
• Οι δασμοί που αποφάσισε να επιβάλει ο Τραμπ σε χάλυβα και αλουμίνιο ενάντια σε Κίνα, Ευρώπη και λοιπούς ανταγωνιστές ουσιαστικά οδηγούν σε εμπορικό πόλεμο, που είναι το πρώτο βήμα για έναν στρατιωτικό πόλεμο. Επίσης η εμμονή των ΗΠΑ για ενεργειακή αποδέσμευση της Ευρώπης από τη Ρωσία έχει οδηγήσει σε ρήξη με τη Γερμανία, η οποία προχωρεί στην κατασκευή αγωγού από τα βόρεια παρακάμπτοντας την Ουκρανία και αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στην Ρωσία σε αυτή την περιοχή.
• Παρά την αναγγελία της Βόρειας Κορέας για κατάργηση του πυρηνικού της προγράμματος, συνεργασία ιστορικής σημασίας με τη Νότια Κορέα και οικοδόμηση συμφωνίας με τις ΗΠΑ, στην ουσία δεν πρόκειται για μια ειρηνική διευθέτηση (παρά τις θριαμβολογίες του Τραμπ), αλλά για το αποτέλεσμα μιας αφόρητης πίεσης στον Βορειοκορεατικο λαό (χωρίς να υποστηρίζει κανείς το σταλινικό καθεστώς της χώρας) μέσω του διεθνούς εμπάργκο τόσο από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές όσο και από την Κίνα και τη Ρωσία, ώστε να συμμορφωθεί στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ωστόσο το πρόβλημα δεν ήταν το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας (που μάλλον δεν αποτελούσε και μεγάλη απειλή) αλλά η περικύκλωση της Κίνας. Έτσι, στην αναγγελία της τελευταίας ότι εξόπλισε τα νησιά Σπράτλι στη Νότια Σινική Θάλασσα με πυραύλους Κρουζ, οι ΗΠΑ ξανανέβασαν τους τόνους και τις απειλές θυμίζοντας στην Κίνα ότι το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ είναι ο εγγυητής της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στην λεκάνη που οδηγεί στον Ειρηνικό.

Οι ΗΠΑ στοχεύουν στην αποτροπή του «Δρόμου του Μεταξιού», που αλλάζει τους εμπορικούς δρόμους συνδέοντας την Κίνα με Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Αφρική, υποσκελίζοντας τον παραδοσιακό Δυτικό δρόμο (δηλ. τον Ατλαντικό ωκεανό). Ήδη αυτό το γιγάντιο σχέδιο της Κίνας έχει φέρει ανατροπές σε βάρος των Δυτικών ιμπεριαλιστών (επενδύσεις, έργα υποδομής κ.λπ. σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής). Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ πρωτοστατούν σε μια παγκόσμια κούρσα όλο και πιο επικίνδυνων εξοπλισμών, βάσεων και στρατιωτικής παρουσίας – μια τεράστια απειλή για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας.

Ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή

Η συνεργασία Ιράν–Ρωσίας και οι εξελίξεις στη Συρία έχουν κλονίσει την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δίνουν διέξοδο στην ιστορική Περσία μέχρι τη Μεσόγειο, αμφισβητούν τον έλεγχο των Δυτικών ιμπεριαλιστών στους ενεργειακούς πόρους της Μ. Ανατολής, διευκολύνουν τον «Δρόμο του Μεταξιού». Γι’ αυτό έχουν μπει στο στόχαστρο ΗΠΑ και Ισραήλ. Η αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ, η (έστω τυχοδιωκτική) «προσέγγιση» της Τουρκίας με Ρωσία και Ιράν (για να αποκτήσει προσβάσεις στη Συρία και να πλήξει τους Κούρδους), έχει αφήσει τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές με μόνους συμμάχους τους Κούρδους (τους οποίους ενισχύουν και σαν απειλή απέναντι στην Τουρκία), το σκοταδιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (που αντιμάχεται λυσσασμένα το Ιράν, π.χ. στην Υεμένη), την αποδυναμωμένη Αίγυπτο (μετά τη συντριβή της Αραβικής Άνοιξης από τη δικτατορία του Σίσι) – και κυρίως το Ισραήλ. Ο συσχετισμός είναι προς το παρόν σε βάρος των ΗΠΑ, που έχουν ανοιχτά τεράστια μέτωπα παγκόσμια (χαρακτηριστικό δείγμα η θέληση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την Κίνα). Πιέζουν έτσι να επέμβουν Ισραήλ και Σ. Αραβία, εκβιάζουν την Τουρκία να σπάσει με τη Ρωσία και να «ευθυγραμμιστεί» με το ΝΑΤΟ. Το Ισραήλ βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με το Ιράν, οι πυραυλικές επιθέσεις ενάντια σε Ιρανικούς στόχους στη Συρία έχουν γίνει ισχυρότεροι, ενώ απειλείται και ο Λίβανος όπου η Χεζμπολάχ έχει ισχυροποιηθεί στις τελευταίες εκλογές. Η αποτυχία της «αραβικής άνοιξης» στη Συρία (λόγω της επέμβασης των ιμπεριαλιστών αλλά και αποτυχίας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος να την στηρίξει) άφησε ανοικτό πεδίο για την επέκταση του πολέμου δια αντιπροσώπων των ιμπεριαλιστών.

Aπό τα πρώτα θύματα αυτής της ανανεωμένης, λυσσαλέας επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του στη Μ. Ανατολή, ο μαρτυρικός και ηρωικός Παλαιστινιακός Λαός. Η πρωτοφανής ιστορική πρόκληση των ΗΠΑ ενάντια σε όλο τον αραβικό κόσμο (με την υποκριτική συνενοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών) να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ, η αναβάθμιση του στρατιωτικού βραχίονα του Ισραήλ για τα σχέδιά τους στην περιοχή, όχι μόνο ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά, αλλά και δίνει το πράσινο φως στους σιωνιστές χασάπηδες να μακελέψουν τους Παλαιστίνιους (τους οποίους ήδη έχουν οδηγήσει σε ασφυξία και αργό θάνατο). Όλη μας η αλληλεγγύη πρέπει να δοθεί για να σταματήσει η σφαγή των Παλαιστινίων: Νίκη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Παρά τον κοινό τελευταίο βομβαρδισμό με Αγγλία και Γαλλία, η απόσυρση από την συμφωνία με το Ιράν μοιάζει να αφήνει τις ΗΠΑ απομονωμένες. Ευρώπη και Ρωσία διακηρύττουν ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν την συμφωνία, αρνούμενες να χάσουν ότι έχουν πετύχει οικονομικά στο Ιράν, να δεχτούν ότι ο «παγκόσμιος χωροφύλακας» ούτε καν τις ρωτάει. Ωστόσο, οι αντιφάσεις και το χάος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων, δείχνουν έλλειψη στρατηγικής, αδυναμία να επιβληθούν, παρά τις αδυναμίες του κινήματος στο εσωτερικό των χωρών τους – και επομένως τη δυνατότητα να ανατραπούν τα σχέδιά τους, αν αναπτυχτεί μια συγκροτημένη (ιδεολογικά και πολιτικά) αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κίνηση.

Κάτω οι πατριδοκάπηλοι και πολεμοκάπηλοι Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης

Η ανάφλεξη της νοτιοανατολικής Μεσογείου μεγαλώνει με την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου (Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος και ίσως νότια της Κρήτης). Έτσι η χώρα μας (πέρα από την απάνθρωπη διαχείριση του προσφυγικού) εμπλέκεται ακόμα πιο άμεσα με τον πόλεμο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ολόκληρη η αστική τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία, ΝΔ , Κίνημα Αλλαγής κ.λπ., μετά την απόλυτη υποταγή στους δανειστές και τα μνημόνια για να διασώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό σε βάρος των εργαζομένων, ανακάλυψαν άλλη μια διέξοδο, προσοδοφόρα γι’ αυτούς, αλλά καταστροφική για μας. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε προγεφύρωμα των πολεμικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ–ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε ενεργειακό κόμβο των ΗΠΑ (και του Ισραήλ και κάποιων ευρωπαίων ιμπεριαλιστών), σε στήριγμα του Ισραήλ, ώστε να απομονωθεί–περιοριστεί η Ρωσία. Στο όνομα της «σύγκρουσης» της Τουρκίας με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και της απομόνωσής της, έσπευσαν να παραδώσουν στις ΗΠΑ βάσεις και υποδομές για να διεξάγουν τον βρώμικο πόλεμό τους στην Συρία. Συμμαχούν με το Ισραήλ (τον σφαγέα των Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύριων), την αιματοβαμμένη δικτατορία της Αίγυπτου. Κατασκευάζουν αγωγούς που μέσω Κύπρου, Κρήτης και Πελοποννήσου θα καταλήγουν στην Ιταλία, παρακάμπτοντας τον πιο εύκολο δρόμο μέσω Τουρκίας. Παραχώρησαν στις ΗΠΑ τη δυνατότητα κατασκευής σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη, για να υποδέχεται το σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ, ενώ προχωρεί η κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ (θα μεταφέρει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη) και του ελληνοβουλγαρικού αγωγού IGB (θα μεταφέρει το αέριο των ΗΠΑ προς Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη, αναιρώντας την εξάρτησή τους απ’ τη Ρωσία, κάνοντας την Ελλάδα πύλη διείσδυσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην νοτιοανατολική Ευρώπη). Γι’ αυτό προσπαθούν να συμφωνήσουν με τη γειτονική Μακεδονία, ώστε να ενταχτεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ! Οι ιμπεριαλιστές θέλουν έτσι να προλάβουν τη Ρωσία στα Βαλκάνια, όσο και την προσπάθεια της Κίνας να βρει διέξοδο στην Ευρώπη. Παρά την πώληση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους (και την πολλά υποσχόμενη πιθανή εξέλιξή του σε διαμετακομιστικό κέντρο προς τις βόρειες Ευρωπαϊκές αγορές (μειώνοντας τον ρόλο λιμανιών όπως το Αμβούργο και το Ρότερνταμ!), χωρίς αυτό να και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων εργαζομένων), η ΕΕ προσπαθεί με κάθε τρόπο να μπλοκάρει την κινεζική διείσδυση και η ελληνική κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται (ιδιωτικοποιήσεις υπέρ ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων).

Με λίγα λόγια, η ελληνική αστική τάξη και τα άθλια επιτελεία της για μια ακόμα φορά προσδοκούν οφέλη από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, μη διστάζοντας να θυσιάσουν τον ελληνικό λαό, ως κρέας για τα κανόνια, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, ως θεματοφύλακας των ιμπεριαλιστών στην περιοχή (ιδιαίτερα απέναντι στην Τουρκία). Ας σκεφτούμε όμως την τραγωδία της Κύπρου, την πρόσφατη παράδοση του Αφρίν στους Τούρκους και του Κιρκούκ στους Ιρακινούς, παρά την υποτιθέμενη στήριξη των Κούρδων από τις ΗΠΑ – και ότι ο Τούρκικος καπιταλισμός έχει μια ισχύ διαπραγμάτευσης με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, ώστε με ανταλλάγματα αντίστοιχα στον πραγματικό συσχετισμό δύναμης (που βαραίνει υπέρ του σε σχέση με τον ελληνικό) να αδειάσει τα όνειρα της αδύνατης ελληνικής αστικής τάξης.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός – Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τώρα

Ο κίνδυνος για τους έλληνες εργαζόμενους και τη νεολαία είναι τεράστιος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και όλη η συμμορία του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» θα επιχειρήσουν να αναπτύξουν όλα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τους πολέμους των ιμπεριαλιστών: 1. Μνημόνια Διαρκείας – με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. 2. Δηλητηρίαση του λαού από τη δημαγωγία για «το έθνος και τον πολιτισμό μας», την «ανωτερότητά» του απέναντι στους άλλους λαούς. Ένταση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. 3. Κυριαρχία μιας ακροδεξιάς ρητορικής, φασιστικοποίηση της κοινωνίας – μια χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα ή και χωρίς αυτόν. 4. Δραστικός περιορισμός των δημοκρατικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 5. Εξοπλισμοί σε βάρος των κοινωνικών δαπανών, στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Ήδη η ΕΕ ζητά την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού στρατού και ο Τραμπ ζητά την αύξηση του ποσοστού του ΑΕΠ για εξοπλισμούς από τους Ευρωπαίους.

Η στάση των επαναστατών απέναντι στον πόλεμο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν οι άρχουσες τάξεις μιλάνε για την πατρίδα και τη δημοκρατία, εννοούν τη διατήρηση της ατομικής τους ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τη διαιώνιση της πολιτικής τους κυριαρχίας πάνω στο προλεταριάτο και τις φτωχές λαϊκές μάζες. Οι κατέχουσες τάξεις ποτέ δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα, αλλά την προνομιακή τους θέση μέσα στην πατρίδα. Οι αστοί διατείνονται ότι όταν απειλείται το έθνος ή όταν πρόκειται να κερδίσει κάποια οφέλη από τη συμμέτοχη του σε έναν πόλεμο τότε πρέπει να παύσει κάθε διαμαρτυρία, κάθε διεκδίκηση, κάθε ταξική σύγκρουση. Για εμάς τους εργαζόμενους, κάθε υποχώρηση, κάθε παραχώρηση δικαιωμάτων όχι μόνο δεν απομακρύνει τον πόλεμο, αλλά αντίθετα δίνει τη δυνατότητα στις άρχουσες τάξεις να τον φέρουν πιο κοντά. Ο κύριος εχθρός του λαού βρίσκεται μέσα στη δική του χώρα – και η στρατιωτική νίκη μιας άρχουσας τάξης θα την κάνει ακόμα πιο επιθετική, τόσο ενάντια στο δικό της προλεταριάτο όσο και ενάντια σε αυτά που θα έχει επιτεθεί. Ωστόσο, η εργατική τάξη δεν είναι αδιάφορη για το έθνος της. Η ιστορία θέτει τη μοίρα του έθνους στα χέρια της, γι’ αυτό αρνείται να εμπιστευτεί  το έργο της εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας στον ιμπεριαλισμό. Το καθήκον της πλήρους εθνικής αυτοδιάθεσης και της ειρηνικής συνεργασίας μπορεί να λυθεί μόνο στη βάση της οικονομικής ενοποίησης απαλλαγμένης από την αστική κυριαρχία. Το εθνικό πρόβλημα ή το πρόβλημα της ανεξαρτησίας από τους ιμπεριαλιστές συγχωνεύεται πάντα με το κοινωνικό πρόβλημα. Μόνο η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο μπορεί να εξασφαλίσει μια πραγματική και ελεύθερη ανάπτυξη στα έθνη.

Τα καθήκοντά μας. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των λαών που δέχονται ιμπεριαλιστική επίθεση, ακόμα και αν οι ηγεσίες τους κάθε άλλο παρά δημοκρατικές είναι. Η δικαιολογία ότι η επίθεση των ιμπεριαλιστών γίνεται ενάντια σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα, απλά συγκαλύπτει τη λεηλασία των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών. Η ανατροπή τέτοιων καθεστώτων πρέπει αν είναι έργο των ίδιων των λαών, με τη βοήθεια του παγκόσμιου προλεταριάτου και όχι των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη μεριά, μια αστική τάξη που θα συρθεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θα συμμετάσχει στην πάλη των παγκόσμιων δυνάμεων για την επιδίωξη εξίσου ιμπεριαλιστικών στόχων. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών την κάνει συνένοχη στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και επομένως υπεύθυνη για τις συνέπειές τους. Το επιχείρημα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, απλά συγκαλύπτει το γεγονός ότι κρυφός πόθος κάθε άρχουσας τάξης είναι πως, στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, θα κερδίσει κάποια οφέλη, ακόμα και αν χρειαστεί αν θυσιάσει το μισό ελληνικό προλεταριάτο.

Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την δειλή πολιτική των ρεφορμιστών, κύρια του ΚΚΕ – που πρωτοστατεί στα αστικά συνθήματα για «υπεράσπιση των συνόρων», «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» κ.λπ. Αυτή η «πατριωτική» πολιτική είναι ολόψυχη στοίχιση με τον αστικό εθνικισμό, προδοσία των εργαζομένων και του σοσιαλισμού. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πραγματική προστασία των λαών από τους κινδύνους ενός πολέμου. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική των διεθνιστών, τη μόνη πραγματικά κομμουνιστική, για διέξοδο με την ανατροπή αυτών που γεννούν τον πόλεμο, με την επιβολή επαναστατικών Κυβερνήσεων των Εργαζομένων.

Πρώτο καθήκον μας είναι η υπεράσπιση όλων των δημοκρατικών ελευθεριών, η συνέχιση της ταξικής πάλης με αμείωτη ένταση, η απόκρουση της καταστολής (από την αυτοάμυνα των αγώνων μας, μέχρι την πάλη μέσα στον στρατό). Πρέπει να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια πατριωτικής προετοιμασίας, απροκάλυπτου ή καλυμμένου μιλιταρισμού. Να αναπτύξουμε μια μαζική συνείδηση και κίνημα ενάντια στον πόλεμο, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό. Με επιτροπές εργαζόμενων και νέων σε γειτονιές, σχολές, χώρους δουλειάς. Με ενωτικά αιτήματα (π.χ. ενάντια στις εξοπλιστικές δαπάνες, κλείσιμο των βάσεων, έξοδο απ’ το ΝΑΤΟ κ.λπ.). Για ένα πραγματικό μέτωπο δράσης των οργανώσεων και κομμάτων της εργατικής τάξης (και όχι απλά μια συρραφή ονομάτων). Ένα κίνημα που δεν μένει προπαγανδιστικό, αλλά θα παλεύει να εμποδίσει πραγματικά τον πόλεμο (απεργίες, μπλοκαρίσματα δρόμων, βάσεων αεροδρομίων). Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γειτονικούς λαούς, για να διώξουμε τους ιμπεριαλιστές, να ανατρέψουμε τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις. Σε μια διεθνή προοπτική ενάντια στην κρίση του κεφαλαίου και τους πολέμους του ιμπεριαλισμού, να αντιτάξουμε μια διεθνή εξέγερση για την ανατροπή του καπιταλισμού. Το σύνθημα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι U κλείνουν τα 20 χρόνια παρουσίας τους στην ελληνόφωνη ροκ σκηνή! Μία μεγάλη μέρα για εμάς. 
Θα παρουσιάσουν τραγούδια από την καινούρια τους δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε τέλος Φλεβάρη του 2018 «Η Χιονάτη και οι 9 νάνοι», καθώς και τραγούδια από όλη την μέχρι τώρα δισκογραφία τους. Από το 2006 μέχρι σήμερα κατάφεραν να μας δώσουν 8 δίσκους. 89 τραγούδια. Σταθεροί στις απόψεις τους. Δυνατοί και επίμονοι όπως τους έχουμε μάθει τόσα χρόνια. Βήμα στο βήμα σε μια μεγάλη και δύσκολη περπατησιά.
Μαζί τους θα είναι οι εξαιρετικοί Γιώργος & Εύα σε ένα ακουστικό σετ, δύο ιδιαίτερες παρουσίες του χώρου μας. Οι γνωστοί και φίλοι Σάτυροι οι οποίοι και αυτοί θα γιορτάσουν παρέα τα 17 χρόνια παρουσίας τους στη σκηνή μας και οι Dog in style, μία νεοσύστατη και άκρα δυναμική μπάντα!

Παρασκευή 18 Μαΐου 2018 στο CROW CLUB Μιχαλακοπούλου & Σινώπης 27
https://www.facebook.com/CrowClubAthens/?ref=br_rs

Ώρα έναρξης: 21:30’
Είσοδος: 5€

Οι Μόνο Γυμνό είναι:
Νεκτάριος Θεοδώρου: ερμηνεία, ρυθμ. κιθάρα
Λάζαρος Μάρας: σόλο κιθάρα
Νίκος Κουτουλάκης: μπάσο
Ντίνος Τσακίρης: τύμπανα

Δισκογραφία:
2006 cd– Λόγια του γέρου μην ακούς, μα μην τα ξεχάσεις
2011 cd single – Τυφλό κορίτσι
2011 cd – Δική μου η αγάπη, δική μου και η φωτιά
2012 cd – Ανοίξτε τις πόρτες
2014 cd – Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι
2015 cd – Μια πληρωμένη απάντηση
2017 cd – Η αγάπη είναι τραγούδι
2018 cd - Η Χιονάτη και οι 9 νάνοι

Οι χθεσινές εξελίξεις με τους δεκάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες στη Γάζα, δεν αποτελούν απλά ένα θλιβερό και αποκρουστικό γεγονός. Στην ουσία τους εγκαινιάζουν μια σύνθετη νέα κατάσταση με πολλαπλές παράλληλες αναγνώσεις...


του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, Σάββατο 19/5/2018 (6:30 μμ)

«Τα Μαγιάτικα του Παπαδιαμάντη» με τον Άρη Ρέτσο

«Τὰ Συμβάντα στὸν μύλο», «Οἱ Μάγισσες»

Λόγος – Εικόνα – Μουσική. Αφηγηματικό ταξίδι με ταυτόχρονη προβολή εικόνων και μουσική Σκαλκώτα.

 

Ο Άρης Ρέτσος φέτος μας ταξίδεψε στον σαγηνευτικό κόσμο του Παπαδιαμάντη παρουσιάζοντας κύκλους διηγημάτων του μεγάλου συγγραφέα. Ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης του ελληνικού θεάτρου, αφού μας αποκάλυψε τον ηχητικό πλούτο των Τραγωδιών του Αισχύλου και του Σοφοκλή στο Αρχαίο Δράμα, ζέστανε στον λόγο του τις ποικίλες λέξεις του Παπαδιαμάντη και τις άφησε να πετάξουν στο μισοσκόταδο του θεάτρου ‘Αλεξάνδρεια’.

Ξεκινώντας τον περασμένο Δεκέμβριο ο Άρης Ρέτσος, με τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα «Σταχομαζώχτρα» και «Γουτού Γουπατού», συνέχισε με τον «Ξεπεσμένο Δερβίση» και τον «Αειπλάνητο», με τρία διηγήματα για τις Απόκριες («Οι Παραπονεμένες», «Οι λίρες του Ζάχου» και «Το κουκούλωμα»), με διηγήματα για την άνοιξη και το Πάσχα («Τ’ Αγνάντεμα», «Το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ του Γιάννη», «Εξοχική Λαμπρή», «Πάσχα Ρωμέικο») και ολοκλήρωσε το αφηγηματικό του ταξίδι με τα Μαγιάτικα («Τὰ Συμβάντα στὸν μύλο» και «Οἱ Μάγισσες»).

Υπό τον γενικό τίτλο «Τα Μικρά του Παπαδιαμάντη» παρουσιάστηκαν 13 διηγήματα του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα, που με το απαράμιλλο ύφος και ήθος της γλώσσας του μας οδηγεί σε άλλες εποχές, σε μια Ελλάδα τόσο μακρινή... όσο και κοντινή, διδάσκοντάς μας σιωπηλά. Λέξεις, προτάσεις, μετεωρισμοί, χνάρια ανθρώπων, λυρισμός, φωτίζουν τον Μέγα μικρόκοσμο και τα πάθη των ''απλών ανθρώπων'', αποκαλύπτοντας παράλληλα και τον δικό μας κόσμο.

 

Τελευταία παράσταση το Σάββατο 19 Μαΐου 2018καιώρα 6:30μμ για τα «Μαγιάτικα του Παπαδιαμάντη», όπου ο Άρης Ρέτσος παρουσιάζει τα διηγήματα «Τὰ Συμβάντα στὸν μύλο» και «Οἱ Μάγισσες» στον Πολυχώρο Τέχνης «Αλεξάνδρεια» (Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, τηλ: 210-8673655). Δύο σπουδαία διηγήματα του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα, ο οποίος με μοναδικό τρόπο ύμνησε το μεγαλείο της φύσης και αναζήτησε στα στοιχεία της τον μυστικό παλμό της ζωής.

«Τὰ Συμβάντα στὸν μύλο» (1914)

Ἐκείνην τὴν βραδιὰν εἶχε μείνει διὰ νὰ φυλάξῃ τὰ κορίτσια τὴν νύκτα, ὁποὺ εἶναι πάντοτε μυστήριον καὶ ἀβεβαιότης, ὁ μπαρμπα-Σταμάτης ὁ Καρδοπάκης. Ἦτο φαιδρὸς καὶ πρόθυμος γέρων, μικρόσωμος, «παρηγοριὰ» τοῦ χωριοῦ ... Ἔπινε 〈τὸ〉ρακὶ ὁποὺ τοῦ ἔδιδες, καὶ ποτὲ δὲν σοῦ «χαλνοῦσε τὸ χατίρι» νὰ πάῃ μίαν ὥραν δρόμον, διὰ θέλημα. Ἐκεῖνο τὸ δειλινόν, καθὼς ἀνέβαινε τὸ βουνὸν πρὸς τὰ ἐπάνω, εἶχε περάσει ἀπὸ τὸν μύλον τοῦ Ἀντώνη τῆς Σάββαινας, κάτω στὰ Βουρλίδια, εἰς τὴν βαθεῖαν κοιλάδα τὴν σύσκιον καὶ ὑγρὰν δι ̓ ὅλου τοῦ ἔτους. Κ ̓ ἐκεῖ κάτι εἶχεν ἰδεῖ καὶ ἀκούσει.

Τὰ δένδρα ἔσμιγον εἰς τρυφερὰς περιπτύξεις ἐκεῖ τὴν νύκτα, καὶ ὁ κισσὸς καὶ τὸ κλῆμα ἀνερριχῶντο εἰς τὰ ὕψη τῶν κλάδων, καὶ καρποὶ μελαμβριθεῖς ἐκρέμαντο εἰς τὰ ἀκροκλώνια, διὰ νὰ δίδεται τροφὴ εἰς ὅλα τὰ πτερωτὰ καὶ τὰ ὄρνεα, τὰ ἐπικαλούμενα τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Καὶ θνητὸς ἄνθρωπος δὲν ἠδύνατο ν ̓ ἀναβῇ ἐκεῖ, οὐδὲ νὰ καταβῇ, ἐκτὸς ἂν ἦτον οὐρανοπετής. «Οὐδέ κεν ἀμβαίη βροτὸς ἀνήρ, οὐ καταβαίη». Καὶ τ ̓ ἄντρα τριγύρω ἐφύσων ὡς κινύραι τῆς νυκτὸς εἰς τὸ σκότος, κ ̓ ἡ Ἠχὼ ἔμελπε τοὺς στρυφνοὺς διφορουμένους χρησμούς της ... Καὶ τὰ ἄστρα κατέφεγγον ὅλην τὴν κοιλάδα, ὡς μαγευμένα, καὶ  ὁ Γαλαξίας, κ ̓ ἡ Πήχη, καὶ ἡ Πούλια, καὶ τ ̓ Ἁμάξι, καὶ οἱ δύο Ἀδελφοί, ὁποὺ τελευταῖοι ἐβασίλευον πέραν ἐκεῖ, εἰς τὰ καταμέλανα βουνὰ τῆς Στερεᾶς, εἰς τὸ ἀνάβαθρον τοῦ οὐρανοῦ, τὸ Πήλιον…

«Οἱ Μάγισσες» (1900)

Σελήνη ἦτον, μεσάνυκτα. Ὁ γερο-Παρθένης εἶχεν οἰκίσκον εἰς μίαν ἄκρην τῆς πολίχνης, καὶ δίπλα εἰς τὸν οἰκίσκον ἦτον ἕνα χάλασμα ἢ κατάλυμα, καὶ παρέκει ἕνα πηγάδι, καὶ δυὸ ἀλυγαριές, κ᾽ ἕνας ἀπήγανος, καὶ δύο ἄλλα δένδρα. Ὁ γέρων εἶχε κοιμηθῆ ἐνωρίς, ὅπως ἐκοιμῶντο τότε οἱ ἄνθρωποι, καὶ εἶχε χορτάσει τὸν ὕπνον. Ἐσηκώθη, ἐφόρεσεν ἕνα ροῦχο, διότι δροσιὰ καὶ Μάιος ἦτον, κ᾽ ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὸ καλύβι του.

Ἡ νύχτα ὅλη, ὁλοφέγγαρο, νύχτα βαθιά. Ἐκοιμᾶτο ὅλη ἡ πλάσις, γυαλισμένη ἀπὸ τὸ φεγγάρι, καθὼς ἡ Νεράιδα ὁποὺ πλαγιάζει καὶ καθρεφτίζεται στὴν βρύσιν, βαθιὰ στὰ ρέματα. Γλύκα καὶ δροσιὰ κ᾽ εὐωδία, ἦχος μυστικὸς ἔβγαινεν ἀπ᾽ τὰ βουνά, ἀπ᾽ τοὺς λόγγους, ἀπ᾽ τοὺς κήπους τριγύρω. Ὁ γερο-Παρθένης ἐστάθη κ᾽ ἐκοίταξε κ᾽ ἐπόθει κάτι ν᾽ ἀγροικήσῃ, κάτι ν᾽ ἀπολαύσῃ ἀπ᾽ ὅλην αὐτὴν τὴν γλύκα. Ἀλλὰ δὲν ᾐσθάνετο πλέον βαθιά. Μόνον ποὺ ἐθαύμαζε νὰ βλέπῃ…

------------------------------------------------------------------

«Τα Μαγιάτικα του Παπαδιαμάντη» με τον Άρη Ρέτσο

«Τὰ Συμβάντα στὸν μύλο», «Οἱ Μάγισσες»

Λόγος – Εικόνα – Μουσική. Αφηγηματικό ταξίδι Λόγου και Ποίησης με ταυτόχρονη προβολή εντυπωσιακών εικόνων ανθρώπων και τόπων της καθημερινότηταςστα τέλη 19ου-αρχές 20ου αιώνα.

Το Μαγιάτικο ταξίδι συνοδεύουν μουσικά συγχορδίες του Νίκου Σκαλκώτα.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:  Σάββατο 19 Μαΐου 2018, στις 6:30 μμ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ)
Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια: 8 ευρώ, 5 ευρώ (παιδικό, εφήβων, φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες). Πολυχώρος Τέχνης «Αλεξάνδρεια» (Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, ΑΘΗΝΑ. τηλ. 2108673655)

ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θέσεων: Με email: alexandreia.theatro@gmail.com και στο Ταμείο του θεάτρου τηλ: 2108673655.
Ώρες ταμείου: 10:00πμ–1:00μμ.  &  5:00μμ.–7:00μμ.
Σελίδα: https://www.facebook.com/AlexandreiaPolychorosTechnes/